Opcja na akcje dla pracowników - ESO ZMNIEJSZAJĄ SIĘ Opcja na akcje dla pracowników - Pracownicy ESO zazwyczaj muszą poczekać na upłynięcie określonego okresu nabywania uprawnień, zanim będą mogli skorzystać z opcji i kupić akcje spółki, ponieważ idea opcji na akcje ma na celu dostosowanie zachęt między pracownikami i akcjonariuszami firmy. Akcjonariusze chcą widzieć wzrost cen akcji, więc nagradzanie pracowników, ponieważ cena akcji rośnie z czasem, gwarantuje, że wszyscy mają te same cele. Jak działa Umowa opcji opcyjnej Załóżmy, że menedżerowi przyznano opcje na akcje, a umowa opcji umożliwia menedżerowi nabycie 1000 akcji spółki po cenie wykonania, czyli cenie wykonania, równej 50 na akcję. 500 udziałów całkowitej kamizelki po dwóch latach, a pozostałe 500 akcji - po trzech latach. Przekazywanie oznacza, że pracownik nabywa prawo własności do opcji, a przekazanie uprawnień motywuje pracownika do pozostania w firmie, dopóki opcje nie zostaną nabyte. Przykłady realizacji opcji na akcje Stosując ten sam przykład, przyjmijmy, że cena akcji wzrośnie do 70 po dwóch latach, czyli powyżej ceny wykonania opcji na akcje. Menedżer może wykonywać zakupy, kupując 500 akcji, które są nabyte na 50, i sprzedając te akcje po cenie rynkowej równej 70. Transakcja generuje zysk w wysokości 20 na akcję lub łącznie 10 000 akcji. Firma utrzymuje doświadczonego menedżera przez dwa dodatkowe lata, a pracownik zyskuje na realizacji opcji na akcje. Jeśli zamiast tego cena akcji nie przekracza ceny realizacji, menedżer nie wykonuje opcji na akcje. Ponieważ pracownik posiada opcje na 500 akcji po dwóch latach, menedżer może być w stanie opuścić firmę i zachować opcje na akcje do czasu wygaśnięcia opcji. Taki układ daje menedżerowi możliwość czerpania zysków z podwyższenia cen akcji w dół drogi. Faktoring w wydatkach firmy ESO są często przyznawane bez żadnych nakładów pieniężnych na pracownika. Jeśli cena wykonania wynosi 50 na akcję, a cena rynkowa wynosi 70, firma może po prostu zapłacić pracownikowi różnicę między dwiema cenami pomnożoną przez liczbę akcji opcji na akcje. Jeśli nabędzie 500 akcji, kwota wypłacona pracownikowi wynosi (20 X 500 udziałów) lub 10 000. Eliminuje to potrzebę zakupu akcji przez pracownika przed sprzedażą zapasów, a ta struktura sprawia, że opcje są bardziej wartościowe. ESO są wydatkiem dla pracodawcy, a koszt emisji opcji na akcje jest księgowany do rachunku zysków i strat firmy. Opcje pracownicze: kwestie wyceny i wyceny John Summa. CTA, PhD, założyciel HedgeMyOptions i OptionsNerd Wycena ESO jest złożonym zagadnieniem, ale można je uprościć w celu praktycznego zrozumienia, tak aby posiadacze europejskich organizacji normalizacyjnych mogli dokonywać świadomych wyborów dotyczących zarządzania kapitałem własnym. Wycena Każda opcja będzie miała większą lub mniejszą wartość w zależności od następujących głównych czynników określających wartość: zmienność, pozostały czas, stopa procentowa wolna od ryzyka, cena wykonania i cena akcji. Kiedy przyznano beneficjentowi opcję ESO dającą prawo (po nabyciu) do zakupu 1 000 akcji spółki po cenie realizacji wynoszącej 50, zazwyczaj cena ceny akcji jest taka sama jak cena wykonania. Patrząc na poniższą tabelę, opracowaliśmy wyceny oparte na dobrze znanym i szeroko stosowanym modelu Blacka-Scholesa do wyceny opcji. Podłączyliśmy kluczowe zmienne, o których była mowa powyżej, utrzymując jednocześnie inne zmienne (tj. Zmianę ceny, stopy procentowe) ustalone w celu wyizolowania wpływu zmian wartości ESO na spadek wartości czasowej i zmiany samej zmienności. Przede wszystkim, gdy otrzymasz grant ESO, jak widać w poniższej tabeli, nawet jeśli te opcje nie są jeszcze w pieniądzu, nie są bezwartościowe. Mają znaczną wartość znaną jako czas lub wartość zewnętrzna. Czas oczekiwania na specyfikację w rzeczywistych przypadkach można zdyskontować z uwagi na to, że pracownicy nie mogą pozostać w firmie przez pełne 10 lat (zakładane poniżej ma 10 lat na uproszczenie), lub ponieważ beneficjent może przeprowadzić przedwczesne ćwiczenia, niektóre założenia dotyczące wartości godziwej są przedstawione poniżej za pomocą modelu Blacka-Scholesa. (Aby dowiedzieć się więcej, przeczytaj artykuł "Co to jest opcja" i jak uniknąć opcji zamykania poniżej wartości początkowej.) Zakładając, że posiadasz ESO do czasu wygaśnięcia, poniższa tabela zawiera dokładne zestawienie wartości dla ESO z ceną wykonania 50 z 10 latami do wygasanie i jeśli w pieniądzu (cena akcji równa się cenie wykonania). Na przykład, przy założonej zmienności wynoszącej 30 (inne powszechnie przyjęte założenie, ale które może zaniżać wartość, jeśli rzeczywista zmienność w czasie okazuje się być wyższa), widzimy, że po przyznaniu opcji wartości wynoszą 23 080 (23,08 x 1 000 23 080). ). W miarę upływu czasu, powiedzmy od 10 lat do zaledwie trzech lat do wygaśnięcia, europejskie organizacje normalizacyjne tracą wartość (ponownie zakładając, że cena akcji pozostaje taka sama), spadając z 23 080 do 12 100. Jest to utrata wartości czasu. Teoretyczna wartość ESO w całym czasie - 30 Przyjęta zmienność Rysunek 4: Ceny w wartości godziwej dla ESO w formie pieniężnej o cenie wykonania 50, przy różnych założeniach dotyczących pozostałego czasu i zmienności. Na rysunku 4 przedstawiono ten sam harmonogram cen, z podaniem czasu pozostałego do wygaśnięcia, ale tutaj dodajemy wyższy założony poziom zmienności - teraz 60, w górę z 30. Żółty wykres reprezentuje niższą zakładaną zmienność wynoszącą 30, co pokazuje obniżone wartości godziwe w ogóle punkty czasowe. Tymczasem czerwony wykres pokazuje wartości o wyższej zakładanej zmienności (60) i innym czasie pozostającym w ESO. Oczywiście, przy każdym wyższym poziomie zmienności, pokazujesz większą wartość ESO. Na przykład, po trzech latach, zamiast tylko 12 000, jak w poprzednim przypadku przy 30 zmienności, mamy 21 000 wartości przy 60 zmienności. Tak więc założenia dotyczące zmienności mogą mieć duży wpływ na wartość teoretyczną lub wartość godziwą i powinny być oparte na decyzjach dotyczących zarządzania ESO. Poniższa tabela pokazuje te same dane w formacie tabeli dla 60 zakładanych poziomów zmienności. (Dowiedz się więcej o obliczaniu wartości opcji w ESO: przy użyciu modelu Blacka-Scholesa.) Teoretyczna wartość ESO w całym czasie 60 Założona zmienność Opcje na wydawanie pieniędzy: podejście oparte na wartości godziwej Podsumowanie Teraz, gdy firmy takie jak General Electric i Citigroup zaakceptowały założenie, że opcje na akcje pracownicze są wydatkiem, debata zmienia się z tego, czy raportować opcje dotyczące rachunku zysków i strat, jak je zgłaszać. Autorzy przedstawiają nowy mechanizm księgowy, który utrzymuje uzasadnienie leżące u podstaw rozliczania opcji na akcje, jednocześnie zwracając się do krytyków8217 obawy o błąd pomiaru i brak pojednania z rzeczywistymi doświadczeniami. Procedura, którą nazywane są wydatkami o wartości godziwej, dostosowuje i ostatecznie zestawia szacunki kosztów dokonane w dniu przyznania z późniejszymi zmianami wartości opcji, i czyni to w sposób, który eliminuje z czasem prognozy i błędy pomiaru. Metoda wychwytuje główną cechę rekompensat na opcje na akcje8212, w ramach której pracownicy otrzymują część rekompensaty w formie warunkowego roszczenia o wartość, którą pomagają wyprodukować. Mechanizm ten polega na tworzeniu wpisów zarówno po stronie aktywów, jak i papierów wartościowych bilansu. Po stronie aktywów firmy tworzą rachunek przedpłaconych rekompensat równy szacunkowemu kosztowi opcji przyznanych po stronie właścicieli8217-equity, tworzą konto opcji kapitału zakładowego opłaconego na tę samą kwotę. Rachunek przedpłaconych rekompensat jest następnie ujmowany w rachunku zysków i strat, a rachunek opcji akcyjnych jest korygowany w bilansie, aby odzwierciedlić zmiany w szacowanej wartości godziwej przyznanych opcji. Amortyzacja rekompensaty z góry jest dodawana do zmiany wartości opcji dotacji 8217, aby zapewnić całkowity raportowany wydatek z opcji na dany rok. Pod koniec okresu nabywania uprawnień firma wykorzystuje wartość godziwą opcji nabytej w celu dokonania ostatecznej korekty rachunku zysków i strat w celu uzgodnienia różnicy pomiędzy tą wartością godziwą a sumą kwot już zgłoszonych. Teraz, gdy firmy takie jak General Electric, Microsoft i Citigroup przyjęły założenie, że opcje na akcje pracownicze są wydatkiem, debata na temat ich rozliczania zmienia się z tego, czy raportować opcje dotyczące rachunku zysków i strat, jak je zgłaszać. Przeciwnicy wyrównywania kosztów nadal jednak walczą z działaniem wstecznej obrony, argumentując, że szacunki dotyczące kosztu opcji na akcje dla pracowników, oparte na formułach teoretycznych, wprowadzają zbyt duży błąd pomiaru. Chcą, aby raportowany koszt został odroczony, dopóki nie będzie można dokładnie określić, kiedy opcje na akcje zostaną zrealizowane lub utracą ważność lub kiedy wygasną. Jednak odroczenie uznania kosztów opcji na akcje jest sprzeczne zarówno z zasadami rachunkowości, jak iz rzeczywistością gospodarczą. Wydatki powinny być dopasowane do przychodów z nimi związanych. Koszt dotacji na opcje powinien zostać wydatkowany w czasie, zwykle w okresie nabywania uprawnień, gdy zakłada się, że motywowany i zatrzymany pracownik uzyskuje dotację, generując dodatkowe przychody dla spółki. Pewien stopień błędu pomiaru nie jest powodem do odroczenia rozpoznania. Sprawozdania rachunkowe wypełniane są szacunkami dotyczącymi przyszłych zdarzeń dotyczących kosztów gwarancji, rezerwami na straty kredytowe, przyszłymi świadczeniami emerytalnymi i dodatkowymi świadczeniami z tytułu bezrobocia oraz zobowiązaniami warunkowymi z tytułu szkód środowiskowych i wad produktu. Co więcej, modele dostępne do obliczania wartości opcji stały się tak wyrafinowane, że wyceny dla opcji na akcje dla pracowników są prawdopodobnie bardziej dokładne niż wiele innych szacunków w sprawozdaniach finansowych spółek. Ostateczną obroną lobby anty-dopingowego jest twierdzenie, że inne prognozy finansowo-wyciągowe oparte na przyszłych zdarzeniach są ostatecznie uzgadniane z wartością rozliczeniową danych pozycji. Na przykład szacowane koszty świadczeń emerytalno-rentowych oraz zobowiązań z tytułu odpowiedzialności za środowisko i bezpieczeństwo produktów są ostatecznie płatne gotówką. W tym czasie rachunek zysków i strat koryguje się, aby rozpoznać różnicę między faktycznym a szacowanym kosztem. Jak wskazują przeciwnicy wyliczenia, obecnie nie ma takiego mechanizmu korygującego, aby skorygować szacunkowe dane na temat kosztów opcji na akcje. Jest to jeden z powodów, dla których szefowie firm high-tech, tacy jak Craig Barrett z firmy Intel, nadal sprzeciwiają się propozycji standardu FASB (Financial Accounting Standards Board) w zakresie księgowania opcji na akcje w formie dotacji. Procedura, którą nazywamy wyceną wartości godziwej dla opcji na akcje, eliminuje z czasem prognozy i błędy pomiaru. Łatwo jest jednak zapewnić mechanizm księgowy, który zachowuje ekonomiczną racjonalność związaną z wydatkowaniem opcji na akcje, jednocześnie rozwiązując obawy krytyków związane z błędem pomiaru i brakiem pojednania z rzeczywistymi doświadczeniami. Procedura, którą nazywamy wydatkowaniem w wartości godziwej, dostosowuje i ostatecznie zestawia szacunki kosztów dokonane w dniu przyznania z późniejszymi faktycznymi doświadczeniami w sposób, który eliminuje z czasem prognozy i błędy pomiaru. Teoria Nasza proponowana metoda obejmuje tworzenie zapisów po stronie aktywów i papierów wartościowych bilansu dla każdej dotacji na opcję. Po stronie aktywów firmy tworzą rachunek przedpłaconych rekompensat równy szacunkowemu kosztowi opcji przyznanych po stronie właścicieli - kapitał, tworzą konto wpłaconych kapitałowych opcji na taką samą kwotę. Ta rachunkowość odzwierciedla to, co zrobiłyby spółki, gdyby emitowały konwencjonalne opcje i sprzedawały je na rynek (w takim przypadku odpowiednim aktywem byłyby wpływy pieniężne zamiast przedpłaconych rekompensat). Szacunki dotyczące aktywów i właścicieli - konta kapitałowe mogą pochodzić z formuły wyceny opcji lub z kwotowań dostarczonych przez niezależne banki inwestycyjne. Rachunek przedpłaconych rekompensat jest następnie ujmowany w rachunku zysków i strat zgodnie ze standardowym harmonogramem amortyzacji liniowej w okresie nabywania uprawnień, w czasie, w którym pracownicy uzyskują wynagrodzenie oparte na akcjach i prawdopodobnie przynoszą korzyści dla korporacji. W tym samym czasie, gdy rachunek przedpłacony jest kompensowany, konto opcji na akcje jest korygowane w bilansie, aby odzwierciedlić zmiany w szacowanej wartości godziwej przyznanych opcji. Spółka uzyskuje okresową aktualizację przyznanych opcji, podobnie jak w przypadku szacunków na dzień przyznania, z modelu wyceny opcji na akcje lub z wyceny banku inwestycyjnego. Amortyzacja przedpłaconej rekompensaty jest dodawana do zmiany wartości opcji przyznania opcji w celu dostarczenia łącznego zgłoszonego kosztu przyznania opcji na dany rok. Pod koniec okresu nabywania uprawnień, firma wykorzystuje wartość godziwą opcji na akcje, która obecnie jest równa zrealizowanemu kosztowi wynagrodzeń z dotacji, aby dokonać ostatecznej korekty rachunku zysków i strat w celu uzgodnienia jakiejkolwiek różnicy między tą wartością godziwą a sumą kwot już zgłoszone w opisany sposób. Opcje mogą teraz być dość dokładnie wyceniane, ponieważ nie ma już żadnych ograniczeń. Notowania rynku opierałyby się na powszechnie akceptowanych modelach wyceny. Ewentualnie, jeśli dostępne obecnie opcje na akcje są w pieniądzu, a posiadacz zdecyduje się je natychmiast wykonać, firma może oprzeć zrealizowane koszty wynagrodzeń na różnicy między ceną rynkową akcji a ceną wykonania opcji pracowniczych. W takim przypadku koszt ponoszony przez firmę będzie niższy niż w przypadku, gdyby pracownik zachował opcje, ponieważ pracownik nie zapomniał o cennej okazji, aby zobaczyć ewolucję cen akcji przed wystawieniem pieniędzy na ryzyko. Innymi słowy, pracownik zdecydował się otrzymać mniej wartościowy pakiet odszkodowań, który logicznie powinien znaleźć odzwierciedlenie na kontach firmowych. Niektórzy zwolennicy wydawania zezwoleń mogą twierdzić, że firmy powinny nadal dostosowywać wartość dotacji po ich nabyciu, dopóki opcje nie zostaną utracone, zrealizowane lub nie wygasną. Uważamy jednak, że rachunek zysków i strat spółki rozliczający się z dotacją powinien zostać zakończony w chwili nabycia uprawnień lub niemal natychmiast po tym okresie. Jak wskazał nam nasz kolega Bob Merton, w momencie nabywania uprawnień przestają obowiązywać obowiązki pracowników związane z zarabianiem opcji, a on staje się po prostu kolejnym posiadaczem kapitału. Wszelkie dalsze transakcje dotyczące korzystania lub przepadku powinny zatem prowadzić do korekty właścicieli - rachunków kapitałowych i pozycji gotówkowej firmy, ale nie rachunku zysków i strat. Podejście, które opisaliśmy, nie jest jedynym sposobem na wdrożenie wydatków w wartości godziwej. Firmy mogą zdecydować się na dostosowanie konta przedpłaconego do wartości godziwej zamiast na opłaconym rachunku opcji kapitałowych. W takim przypadku kwartalne lub roczne zmiany wartości opcji zostaną amortyzowane przez pozostały okres obowiązywania opcji. Zredukuje to okresowe wahania kosztów opcji, ale wymaga nieco bardziej złożonego zestawu obliczeń. Innym wariantem, w przypadku pracowników wykonujących prace badawczo-rozwojowe oraz w firmach rozpoczynających działalność, byłoby odroczenie rozpoczęcia amortyzacji do czasu, gdy pracownicy podejmą wysiłki, aby wyprodukować aktywa generujące przychody, takie jak nowy produkt lub program. Ogromną zaletą wyliczania wartości godziwej jest to, że wychwytuje ona główną cechę rekompensaty opcji na akcje, że pracownicy otrzymują część swoich rekompensat w postaci warunkowego roszczenia o wartość, którą pomagają wyprodukować. W ciągu lat, gdy pracownicy zarabiają na swoją opcję, w okresie nabywania uprawnień koszt firmy związany z wynagrodzeniem odzwierciedla wartość, którą tworzą. Gdy wysiłki pracowników w danym roku przynoszą znaczące wyniki pod względem ceny akcji spółki, koszty wynagrodzeń netto wzrastają, aby odzwierciedlić wyższą wartość tych wynagrodzeń dla pracowników. Gdy wysiłki pracowników nie przynoszą wyższej ceny akcji, firma ma odpowiednio niższy rachunek wyrównawczy. Praktyka Wprowadza kilka liczb do naszej metody. Załóżmy, że Kalepu Incorporated, hipotetyczna firma z Cambridge w stanie Massachusetts, przyznaje jednemu z pracowników dziesięcioletnie opcje na 100 akcji po aktualnej cenie rynkowej wynoszącej 30, nabywającej za cztery lata. Korzystając z oszacowań z modelu wyceny opcji lub z bankierów inwestycyjnych, firma szacuje koszt tych opcji na 1000 (10 na opcję). Ekspozycja Fair-Value Expensing, Scenariusz pierwszy, pokazuje, w jaki sposób firma wydałaby te opcje, gdyby w dniu, w którym się ubrały, straciły pieniądze. W pierwszym roku cena opcji w naszym scenariuszu pozostaje stała, więc tylko 250 amortyzacja zaliczki jest ujmowana jako koszt. W drugim roku opcje szacowana wartość godziwa zmniejsza się o 1 za opcję (100 za pakiet). Wydatki z tytułu rekompensaty utrzymują się na poziomie 250, ale na wpłaconym rachunku kapitałowym dokonuje się 100 obniżki, aby odzwierciedlić spadek wartości opcji, a 100 odejmuje się w obliczeniu kosztu wynagrodzeń w dwóch latach. W następnym roku opcja zmienia wartość o 4, podnosząc wartość dotacji do 1300. W trzecim roku całkowity koszt rekompensaty wynosi 250 amortyzacji pierwotnej dotacji plus dodatkowy koszt opcji w wysokości 400 w związku z przeszacowaniem dotacji do znacznie wyższej wartości. Oszacowanie wartości godziwej odzwierciedla główną cechę kompensacji opcji na akcje, która polega na tym, że pracownicy otrzymują część wynagrodzenia w formie warunkowego roszczenia o wartość, którą pomagają w produkcji. Jednak do końca czwartego roku ceny akcji Kalepusa gwałtownie spadają, a wartość godziwa opcji spada z 1300 do 100, co można dokładnie oszacować, ponieważ opcje można teraz wycenić jako opcje konwencjonalne. W ostatnich latach rozliczenia, zatem, 250 kosztów odszkodowania jest zgłaszane wraz z dostosowaniem do wpłaconego kapitału minus 1200, tworząc całkowitą zgłoszoną rekompensatę za ten rok minus 950. Z tymi liczbami, całkowita wypłacona rekompensata w całym okres dochodzi do 100. Rachunek przedpłaconych rekompensat został zamknięty, a na rachunkach kapitałowych pozostaje tylko 100 wpłaconych środków. Ta kwota stanowi koszt usług świadczonych na rzecz firmy przez pracowników, których kwota równa się gotówce, którą otrzymałaby firma, gdyby po prostu zdecydowała się na napisanie opcji, przechowywanie ich przez cztery lata, a następnie sprzedaż na rynku. Wycena opcji na 100 odzwierciedla aktualną wartość godziwą opcji, które są obecnie nieograniczone. Jeżeli na rynku faktycznie sprzedawane są opcje o dokładnie takiej samej cenie wykonania i terminie zapadalności co nabyte opcje na akcje, Kalepu może użyć ceny notowanej dla tych opcji zamiast modelu, na którym bazowałaby ta cena. Co się stanie, jeśli pracownik, który posiada grant, zdecyduje się opuścić firmę przed jej nabyciem, a tym samym utracić nieuzyskane opcje Zgodnie z naszym podejściem, firma dostosowuje rachunek zysków i strat i bilans, aby zmniejszyć rachunek aktywów z przedpłatą dla pracowników i odpowiedni kapitał wpłacony konto opcji do zera. Załóżmy na przykład, że pracownik odchodzi z końcem drugiego roku, kiedy wartość opcji jest przenoszona na książki o wartości 900. W tym czasie firma redukuje rachunek opcji kapitału wpłaconego przez pracowników do zera, zapisuje 500 pozostało w bilansie przedpłaconych rekompensat (po dwóch latach amortyzacji) i rozpoznało zysk z rachunku zysków i strat 400, aby odwrócić dwa poprzednie lata kosztów rekompensaty. W ten sposób Kalepu konsoliduje całkowity raportowany koszt kompensaty kapitałowej do zrealizowanej wartości równej zero. Jeżeli cena opcji, zamiast spadać do 1 na koniec czwartego roku, pozostanie na poziomie 13 w ostatnim roku, koszty wynagrodzeń w czwartym roku działalności wynoszą 250 amortyzacji, a całkowity koszt wynagrodzeń w ciągu czterech lat wynosi 1300 jest wyższa niż oczekiwano w momencie przyznania dotacji. Kiedy jednak opcje dają pieniądze, niektórzy pracownicy mogą zdecydować się na wykonanie natychmiast, zamiast zachować pełną wartość, czekając na wykonanie, dopóki opcje nie wygasną. W takim przypadku firma może wykorzystać cenę rynkową swoich akcji w dniach nabywania uprawnień i dat wykonania w celu zamknięcia sprawozdawczości dotyczącej dotacji. Aby to zilustrować, przyjmijmy, że cena akcji Kalepus wynosi 39 na koniec czwartego roku, kiedy opcje pracownicze ulegną zmianie. Pracownik decyduje się na wykonanie w tym czasie, rezygnując z 4 wartości świadczeń za opcję, a tym samym obniżając koszt opcji dla firmy. Wczesne wykonanie prowadzi do korekty minus czterystu czterech lat na konto opcji wpłaconego kapitału (jak pokazano na wystawie Ekspozycja wartości godziwej, scenariusz drugi). Całkowity koszt rekompensaty w ciągu czterech lat wynosi 900, co firma faktycznie zrezygnowała, dostarczając pracownikowi 100 udziałów w cenie 30, gdy jego cena rynkowa wynosiła 39. Zgodnie z duchem Celem rachunkowości finansowej nie jest zmniejszenie błędu pomiaru do zera. W przeciwnym razie sprawozdanie finansowe spółki zawierałoby jedynie bezpośrednie sprawozdanie z przepływów pieniężnych, rejestrujące otrzymane środki pieniężne i środki wydatkowane w każdym okresie. Jednak wyciągi z rachunku przepływów pieniężnych nie odzwierciedlają prawdziwej ekonomiki firmy, dlatego dysponujemy zestawieniami dochodów, które próbują mierzyć dochody ekonomiczne danego okresu, dopasowując przychody uzyskane do wydatków poniesionych w celu uzyskania tych przychodów. Praktyki rachunkowe, takie jak amortyzacja, rozpoznawanie przychodów, kalkulacja rent i emerytur oraz odpisy na nieściągalne długi i straty kredytowe, pozwalają na lepszy, choć mniej precyzyjny, pomiar dochodu spółki w okresie niż podejście czysto gotówkowe. W podobny sposób, gdyby Rada ds. FASB i Rady Międzynarodowych Standardów Rachunkowości miała zalecić wycenę wartości godziwej dla opcji na akcje dla pracowników, firmy mogłyby sporządzić najlepsze szacunki dotyczące całkowitego kosztu wynagrodzeń w okresie trwałości opcji, a następnie okresowe korekty, które przyniosłyby zgłaszane koszty rekompensaty są bliższe rzeczywistym kosztom ekonomicznym poniesionym przez firmę. Wersja tego artykułu pojawiła się w wydaniu Harvard Business Review z grudnia 2003 roku. Robert S. Kaplan jest starszym facetem i Marvin Bower Profesorem Rozwoju Przywództwa, Emeritus, w Harvard Business School. Jest współautorem, z Michaelem E. Porterem, z 8220. Jak rozwiązać kryzys kosztów w służbie zdrowia8221 (HBR, wrzesień 2017). Krishna G. Palepu (kpalepuhbs. edu) to Ross Graham Walker profesor administracji biznesu w Harvard Business School. Są one współautorami trzech poprzednich artykułów HBR, w tym 8220 Strategie, które pasują do rynków wschodzących 8221 (czerwiec 2005 r.). Ten artykuł dotyczy RACHUNKU
No comments:
Post a Comment